Danny De Looze - Een vleugje nostalgie
Begin januari kregen we in het Open Huis van de Diabetes Liga een bezoek van Danny De Looze (61). Hij had thuis twee kleine doosjes gevonden met dia’s van vakantiekampen uit de jaren 80 en 90. Danny vertrok in 1988 voor het eerst mee als arts-begeleider en vandaag blikt hij erop terug met fijne herinneringen.
Deze dagen staat Danny De Looze in de coulissen van het UZ Gent als maag-darm-leverarts, maar tijdens zijn eerste jaar opleiding in Mechelen werd hij meegevraagd voor één van de Diabetes Liga kampen: “Ik had een prof en hij zat in het bestuur van de BVS (red. Belgische Vereniging voor Suikerziekte, voorganger van de Diabetes Liga) en was ook veel bezig met diabetologie. Op een bepaald moment vroeg hij mij of ik mee wilde als arts-begeleider naar één van de kampen die de BVS organiseerde. Ik heb heel mijn leven in verenigingen gezeten en het was op zich iets dat ik wel graag doe, dus ik besloot mee te gaan.”
Speciale confituur
“Het eerste kamp dat ik meemaakte was een reis naar Obertauern, Oostenrijk en ik zal toen 26 geweest zijn. Dat was een wandelkamp tussen de bergen en wij gingen ook hele dagen wandelen. Natuurlijk moesten we in die tijd wel om het anderhalfuur stoppen om een preventieve snack te eten”, aldus Danny.
Er was toen ook nog geen sprake van een eigen glucosemeter voor personen met diabetes. Gelukkig kregen arts-begeleiders wel het medische materiaal dat ze nodig hadden mee van de BVS, zo vertelt Danny: “’s Ochtends en ’s avonds kwamen alle deelnemers bij mij op consultatie. Ik herinner mij nog een grote ijzeren koffer en daar zaten alle glucosemeters, strips, prikkers en ander materiaal in. Al die dingen hadden de mensen toen zelf niet. We controleerden de bloedwaarden en dan vertrokken we op wandeling.”
Toch verliep het kamp niet altijd zonder problemen, aldus Danny: “Dat was toen eigenlijk onvermijdelijk en zeker de coma’s die ’s nachts plaatsvonden. Je sportte intensief van ’s ochtends tot ’s avonds. Gelukkig wist iedereen wel waar het aan lag en de arts-begeleiders, zoals mezelf, grepen dan snel in. Even later vertrokken we alweer.”
"Het was heel plezierig op de kampen, maar ook intensief"
Toch was het heel plezierig op de kampen. Zo was er een kok die een lekkere, maar ietwat speciale confituur had gemaakt: “Ik merkte op dat ik heel vlot naar het toilet ging en blijkbaar hadden andere personen in onze groep ook dat gevoel. Je zegt dat niet gemakkelijk tegen elkaar, maar op een bepaald moment kwam het toch ter sprake dat het net iets te vlot ging."
"We zijn ons gaan informeren bij de kok van het hotel en die kok was heel blij dat hij eens mocht koken voor personen met diabetes. Dus wat had hij gedaan? Hij had zelfgemaakte confituur gemaakt, maar wel met Sorbitol. En als je te veel Sorbitol gebruikt, dan werkt dat eigenlijk als een laxeermiddel. Dat is wel iets grappig dat ik mij nog herinner.”
"Personen met diabetes begonnen al wat meer hun eigen glucosemeter te hebben en ik zag dat ze zelfstandiger werden"
De evolutie van zelfstandigheid
Het bleef niet bij de eerste keer voor Danny, want ook het jaar daarop vroegen ze hem om mee te gaan op skivakantie. Uiteindelijk ging Danny de volgende 6 jaar mee naar verschillende kampen: “Ik ben op mijn 26ste begonnen met de kampen en ben tot mijn 32ste gebleven. Ik ging eerst mee als arts-begeleider, maar uiteindelijk organiseerde ik mee de kampen en ook de animatie.”
Al die jaren zat Danny ’s ochtends en ’s avonds klaar voor consultaties, maar hij merkte wel een evolutie op: “Personen met diabetes begonnen al wat meer hun eigen glucosemeter te hebben en ik zag dat ze zelfstandiger werden. Ik vond dat ik mij niet langer kon opdringen en de mensen kwamen ook niet meer. Ik bleef wel nog iedere ochtend of avond beschikbaar, want op zo’n kamp heb je wel nog iemand nodig die medisch geschoold is als het echt verkeerd gaat.”
Kampvrienden voor het leven
Danny heeft heel wat vrienden en goede herinneringen overgehouden aan de kampen, maar hij heeft er ook veel geleerd: “Alles wat ik ken over diabetes heb ik geleerd op de kampen. Op de werkvloer zelf, om het zo zeggen. Ik heb daar ook leren skiën, want dat kon ik nog niet. Ik had nog nooit van mijn leven geskied”, aldus Danny. Tot op de dag van vandaag is Danny ook nog bevriend met sommige deelnemers van de vakantiekampen: “Ik heb er heel wat vrienden aan overgehouden en heel wat van mijn goede vrienden zijn mensen uit de diabeteswereld. Zelfs mijn beste vriend, en de getuige van mijn trouw, is iemand die ik leren kennen heb op kamp.”
