Francis Van der Auwera - "Ik wil vermijden dat anderen hetzelfde meemaken"
Op zijn 58ste kreeg Francis Van der Auwera (72) de diagnose van diabetes type 2. Een omwenteling waardoor zijn leven een andere weg insloeg. 14 jaar later is zijn diabetes in remissie, werkt hij als patiëntenexpert om anderen te helpen en haalt hij het maximum uit zijn leven: “Het is belangrijk dat je de ziekte accepteert, maar niet de overhand laat nemen.”
Al voor de diagnose bij Francis speelde diabetes een grote rol in zijn familie. Zowel zijn vader als zijn moeder hadden diabetes type 2 en zijn vader overleed ook uiteindelijk aan de ziekte.
De ziekte en haar gevolgen
Door het vroegtijdige overlijden van zijn vader had Francis als kind een panische angst voor dokters en verpleegsters ontwikkeld. Daardoor heeft hij jarenlang elk doktersbezoek halsstarrig geweigerd. Tot hij op zijn 58ste werd opgenomen voor een voetwonde die niet genas: "Toen heeft men vastgesteld dat ik diabetes type 2 had, waarschijnlijk al 10 of 15 jaar, en dat was meteen ook de verklaring waarom de wonde niet genas. Het suikergehalte in mijn bloed was uitzonderlijk hoog. Ik was aan het flirten met de grens van wat nog toelaatbaar is om in leven te blijven."
In het ziekenhuis stelde ze uiteindelijk vast dat Francis zijn teen niet meer gered kon worden. Ze besloten dan ook te amputeren. Een stukje van je lichaam verliezen: dat creëert natuurlijk een trauma, aldus Francis: "Die amputatie had vermeden kunnen worden als ik mij veel vroeger had laten onderzoeken. En het bleef niet bij die amputatie: ik heb inmiddels zes overbruggingen en een openhartoperatie gehad. Mijn nieren werken nog maar voor 1/3, ik heb vanaf mijn enkels geen gevoel meer in mijn voeten en mijn rechteroog is aangetast door de suiker. Dat zijn allemaal gevolgen van diabetes. Dat wordt wel eens onderschat, maar uiteindelijk was het ook mijn eigen fout, omdat ik nooit naar de dokter ben geweest."
"Ik was aan het flirten met de grens van wat nog toelaatbaar is om in leven te blijven"
Entourage in het ziekenhuis
Gelukkig werd Francis ontzettend goed opgevangen in het ziekenhuis, door zijn familie en door het personeel: "Zowel de verpleegsters als de dokters deden hun uiterste best om mij er weer bovenop te helpen. Bij mijn eerste opname was er een fantastische assistente in het laatste jaar van haar doktersopleiding die uren tijd in mijn begeleiding heeft gestoken."
Vandaag zet Francis zich in voor personen met diabetes: "Kijk, ondertussen ben ik zelf vrijwilliger in het ziekenhuis geworden: elke woensdag ben ik een dag op de dienst orthopedie. Uit ervaring weet ik dat het belangrijk is dat er ondersteuning is voor patiënten door patiënten. Want de dokters en verplegers hebben vaak weinig tijd en sommige dokters spreken nogal sterk in vakjargon."
Blijven genieten
Ondanks de gevolgen van diabetes op zijn lichaam, blijft Francis ervoor ijveren om te blijven genieten van het leven: "De eerste twee jaren heb ik het enorm moeilijk gehad, maar daarna dacht ik: zo kan ik toch niet verder leven? Toen heb ik de knop omgedraaid. Als patiënt vind je het uiteraard altijd erg wat je meemaakt, maar je moet dat kunnen relativeren en in zijn juiste context plaatsen. En zo kan je dan tegen jezelf zeggen: we gaan ertegenaan en we maken er iets van. Je zal nu eenmaal bepaalde activiteiten moeten laten vallen: ken je beperkingen, maar probeer er toch het maximum uit te halen. En wat je vroeger graag deed, kan je misschien nog altijd doen mits enkele aanpassingen."