Ingelien - "Wees niet te hard voor jezelf"

De dag van de diagnose

Uit het gesprek blijkt al snel dat haar diagnose in 2015 uit het niets kwam: “Ik ben nooit echt een dieet-persoon geweest, maar ik ging die zomer op reis met vriendinnen naar Ibiza en ik wou wat strakker staan en op mijn eten letten. Maar het lukte niet helemaal. Twee maanden later begon ik ineens te vermageren en kleren van mijn tienerjaren paste opnieuw. Tegelijkertijd kreeg ik ook heel veel dorst. Zoveel dorst dat ik er ook ’s nachts van wakker werd en mijn zussen eigenlijk met mij lachten, zo van: “Je bent eindelijk normaal, je drinkt water.” Ik ga dat ook nooit vergeten, maar ik was bij mijn ‘meme’ op bezoek en ze zei: “oei, maar je hebt toch geen suiker?”

In september van dat jaar moest Ingelien naar een beurs voor haar werk in het buitenland. De beurs zou snel het keerpunt worden voor Ingelien: “Het is altijd wat druk op zo’n beurs en je neemt dan wat er staat. Zo hadden wij altijd chocotoffs mee. Ik had natuurlijk weer super veel dorst en dronk tussendoor cola, niet beter wetende op dat moment. Even later liep ik door de gangen en ik kon de standnummers niet meer lezen. Ik herinner mij nog dat ik dacht: “Amai, ik moet dringend eens naar de oogarts.”

Maar op de voorlaatste avond van de beurs bereikte de dorst een extreem punt voor Ingelien. Ze werd er ’s nachts wakker van en ging verschillende keren naar de receptie: “Ik ben naar de receptie gegaan en heb gevraagd of ik een fles water kon kopen. Uiteindelijk ben ik tot driemaal een fles water gaan kopen en zelf de receptionist vroeg of alles oké was. Ik heb toen eerlijk geantwoord dat ik het niet wist. Een paar dagen later zat ik bij de dokter en kreeg ik de diagnose van diabetes type 1. Ik werd onmiddellijk doorgestuurd naar een endocrinoloog en ging ik naar huis met mijn spuitjes.”

"Je velt automatisch een oordeel over die suikerwaardes"

Vrijdag diagnose, maandag terug op het werk

Ingelien kreeg op een vrijdag de diagnose van diabetes type 1, maar maandag zat ze al terug op het werk. Het leven gaat door, maar toch was dat achteraf niet de beste beslissing, zo vertelt Ingelien: “Ik wist dat dit niet weg zou gaan, dus ik wou diabetes zo snel mogelijk in mijn leven passen. Ik wou het er gewoon even inpassen, maar diabetes hebben is een grote verandering en er is heel veel dat je moet leren. Om al die informatie te laten bezinken had ik beter wat tijd voor mezelf genomen. Ik weet nog dat mijn diabetesverpleegster zei: “geef het zes maanden en je zal alles begrijpen”, maar ik begreep niet alles na zes maanden. Dat vond ik wel frustrerend, ik wou weten hoeveel koolhydraten, hoe alles werkt, hoe bepaalde dingen reageren. Maar dat lukte niet direct.”

De mentale impact van diabetes is dan ook niet te onderschatten volgens Ingelien. Vooral de suikerwaarden eisen zo zijn tol: “Mijn HbA1c is niet wat ik zou willen en daar wil ik dit jaar echt werk van maken. Maar er zijn heel veel dingen die die waarde kan beïnvloeden, zo was er wel wat stress op het werk en je kan dat zo zien in mijn curves. Je kan streng zijn voor jezelf en velt ook automatisch een oordeel over die suikerwaardes. Als die dan niet goed zijn, dan weet je waar het aan ligt, maar je voelt je er toch heel slecht bij. Dat maakt het moeilijk.”

Het belang van begeleiding

Eind 2019 werd Ingelien zwanger, maar de hele zwangerschap verliep niet van een leien dakje en opnieuw speelden de suikerwaarden haar parten: “Mijn zwangerschap was een heel traject want ik was heel broos. Ik woog alles af, was heel correct, maar toch bleef mijn suikerspiegel hoog. Uiteindelijk ben ik ook overgestapt naar een insulinepomp. Die controle over de suikerspiegel, dat vond ik het moeilijkste. Zeker die eerste weken van de zwangerschap, want dan wordt je baby gevormd. Ik heb daar wel geprobeerd om rustig te blijven en dat is vrij goed gelukt. Ik heb met plezier op mijn eten gelet, maar ik was ook blij als het na de zwangerschap wat minder gereguleerd mocht zijn. Ik was zelf vermagerd tijdens mijn zwangerschap. Als ik bevallen ben, woog ik minder dan voor mijn zwangerschap.”

Een van haar steunpunten voor, tijdens en na haar zwangerschap waren haar endocrinoloog en diabetesverpleegster. Bij het eerste bezoek na de diagnose werd Ingelien al gerustgesteld: “Ik zat te wenen in de wachtzaal en ik kwam binnen bij de endocrinoloog en die zei onmiddellijk: Je hebt niets gedaan. Je hebt niets gegeten. Jij hebt niets verkeerd gedaan om diabetes te krijgen.” Ook tijdens de zwangerschap van Ingelien was er bijna dagelijks contact met haar zorgverleners: “Ik zou niet weten wat ik zou doen zonder mijn endocrinoloog en mijn diabetesverpleegster. Van het minste wat er was, kon ik bellen. En zeker vanaf ik 25 weken zwanger was, de insulinenood gaat naar omhoog, dat was echt bijna dagelijks dat wij contact hadden. Ik ga daar nu ook nog steeds graag en ben heel blij met de begeleiding die ik krijg.”