Jelle Bossuyt - Den draad
“Den draad, hè Harry.” “Ja, den draad.” Iedereen kent de sketch uit In de Gloria, maar voor Jelle Bossuyt is "den draad" geen fictie. Als trotse voortrekker van het Diabetes Liga Running Team en ervaringsdeskundige met diabetes type 1, leeft hij al jaren met een échte draad: zijn insulinepomp.
In zijn column in Diabetes Info (ons ledenmagazine) neemt Jelle ons mee in zijn rode draad, die hem overal volgt. Met humor en kwetsbaarheid beschrijft hij hoe die kleine draad zoveel méér betekent dan een stukje technologie.
Lees hier zijn inspirerende column!
Iedereen kent wel de sketch uit het tv programma In de gloria. Waarbij een vrouw tot ergernis van haar man denkt dat er zich een koord uit haar achterwerk afrolt. “Den draad hè Harry”. “Ja den draad”. Sinds een 10-tal jaar ben ik ook trotse bezitter van den draad - helaas niet fictief. Altijd en overal kronkelt er een draadje mee in mijn voetsporen. Het beklom samen met mij de Galibier in 2022, zat stilletjes in mijn broekzak te huilen toen mijn vrouw mij een kind schonk, en zakte langzaam naar beneden toen ik op mijn knie ging voor diezelfde vrouw. Den draad jong. Het is een soort klaspop voor het leven. Maar dan één die je niet doorgeeft aan een vriendje op maandag. Ik heb hem nochtans al vaak willen weggooien. Pompslingeren. Wanneer ik langs de Leie loop bijvoorbeeld. En mijn pomp begint hypo te piepen terwijl ik nog 5 km naar huis moet. Hup in het water jij, doei! Gelukkig dat er een draad aanhangt. Ik zou hem direct missen.
Den draad heeft trouwens de perfect afgemeten lengte, zodat wanneer mijn pomp occasioneel eens uit mijn broekzak valt, hij bungeespronggewijs nét boven de vloer blijft hangen. Ongedeerd. Dan maakt hij nog een geruststellend sprongetje tot kniehoogte, en takel ik hem zorgvuldig weer naar omhoog, snel nog eens checkend of ik geen bolus moet geven, of iets eten, waarbij ik stiekem hoop op het tweede.
Wanneer mensen mijn draad zien, slikken ze meestal wel even. “Hangt dat echt constant aan jou?!”. Waarop ik meestal antwoord “Ja, zo goed als, maar dat is nu eigenlijk nog het minste”. Op dat moment zie ik vertwijfeling in de ogen van de gesprekspartner. “Hoezo?!”. Ja, nu komt het moeilijke deel. Op de display van het pompje staat nog een draad. De glucosecurve, die elke ochtend ontrolt. Soms rustig op en neer kabbelend, soms piekend en dalend zoals een bergrit uit de Tour de France. Om dan uiteindelijk de nacht in te duiken. Soms vlak, soms een kasseistrook, soms de onverwachte koninginnenrit. Elke dag zitten we in de controlekamer. Wikken, wegen, tellen, piekeren, rekenen, regelen, corrigeren. Het mentale gewicht van deze verantwoordelijkheid weegt veel zwaarder door dan de 150 gram van de draad en het pompje zelf. Het is de rode draad door ons leven. Een slap koord waar we dagelijks op balanceren.
Oei Jelle zo donker. Komaan herpakt u eens, uw tekst is bijna op. Ok. Als we een stapje terug zetten. En zien van waar we komen. Dan moeten we eigenlijk enorm dankbaar zijn voor onzen draad. Ze laat ons toe te gaan en staan waar we willen, prachtige momenten te beleven, op de mooiste plekjes te komen, al onze dromen waar te maken en een fantastisch leven te leiden. Ongelimiteerd. Danku draadje. Voor die levenslijn. Ik ga eens een mooie bobijn zoeken voor u.