Leo Van Loco - Je moet soms eens 'foert' kunnen zeggen

Leo Van Loco liep naar eigen zeggen enkele keren serieus tegen de lamp vooraleer hij besefte dat diabetes een gevaarlijke aandoening kan zijn als je die niet met de nodige ernst opvolgt en behandelt. Hij had zijn diabetes eerst onderschat, ging er lichtzinnig mee om en verzweeg het voor zijn naasten. “Een accident deed mij beseffen dat diabetes echt gevaarlijk kan zijn en je er open over moet praten met je familie, want zij kunnen je helpen.”

Het is de warmste dag van het jaar – de thermometer geeft buiten bijna 40 graden aan – en we schuiven aan tafel bij Leo Van Loco in Turnhout. Het is opmerkelijk: de prille zeventiger heeft niet echt last van de hitte. We ontmoeten hem nochtans amper een week na zijn laatste ‘hypo’: een sterke daling van de suikerspiegel in het bloed waardoor je onder andere gaat beven, hevig zweten of zelfs bewusteloos kan vallen. Leo was op vakantie in Londen en woonde een concert in de O2-Arena bij toen het glucoseniveau in zijn bloed begon te dalen. “We waren met heel de familie naar het optreden aan het kijken, toen ik wat begon te zwijmelen. Vaak merk ik dat zelf niet op en zijn het mijn naasten die me erop wijzen, omdat zij intussen ook de tekenen van een hypo herkennen. Maar tijdens het concert was dat natuurlijk niet mogelijk omdat we allemaal gefocust waren op de groep die stond te spelen. Pas toen het concert gedaan was, zagen mijn vrouw en kinderen dat er iets niet pluis was. Met een blikje cola, dat ik altijd bij heb, en in een rolstoel ben ik uiteindelijk nog net tot in mijn hotel geraakt.”

Ongeval met kleinzoon

Leo heeft al twintig jaar diabetes type 2 en het is niet de eerste keer dat hij een grote hypo meemaakt. Wanneer hij twintig jaar geleden zijn kleinzoon Stef aan de voetbaltraining gaat  ophalen, wordt hij plots draaierig achter het stuur. Leo herkent de symptomen van zijn lage bloedsuikerspiegel maar laat niets blijken, zijn 11-jarige kleinzoon Stef weet dan nog niet dat zijn bompa diabetes heeft. De gevolgen zijn niet min: Leo merkt een rood licht niet op en ramt een rij wagens die voor het licht stilstaan. “Gelukkig was het geen al te erg ongeluk en zat er toevallig een verpleegster in een van de wagens. Zij begreep wat er aan de hand was en belde de ziekenwagen”, herinnert Leo zich.

Niet meer stiekem insuline spuiten

Leo blikt relatief nuchter terug op het jammerlijke voorval. Hij heeft er een hele belangrijke les uit geleerd en is blij dat hij nu helemaal anders omgaat met zijn diabetes. “Ik moest enkele keren serieus tegen de lamp lopen vooraleer ik besefte dat diabetes een gevaarlijke aandoening kan zijn als je ze niet met de nodige sérieux behandelt. Na mijn diagnose, intussen bijna twintig jaar geleden, belandde ik in een soort van ontkenningsfase: eerst ging ik nog nonchalant om met voeding en hield ik het voor iedereen verborgen als ik insuline moest inspuiten. Als mijn kinderen of kleinzoon bij mij waren, ging ik zelfs naar toilet om stiekem snel mijn spuit te zetten.”

Reizen met Diabetes Liga

Sinds Leo en zijn vrouw enkele reizen met de Diabetes Liga ondernamen, is er veel veranderd in de manier waarop hij omgaat met zijn diabetes. Leo legt nu open en bloot op tafel dat hij diabetes heeft en zijn familie en vrienden weten dat ze er rekening mee moeten houden. “Die reizen hebben mijn ogen geopend, want je komt er in contact met mensen die allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Ik zou graag nog eens meegaan en opnieuw verhalen uitwisselen. Door die ontmoetingen besef ik dat er geen enkele reden is waarom ik mijn aandoening verborgen moet houden. Integendeel: hoe meer mensen op de hoogte zijn, des te meer er mij kunnen helpen als het nodig is.”

Of hij zich schuldig voelt over het feit dat hij diabetes gekregen heeft? “Nee, niet echt”, repliceert Leo. “Maar ik ben er mij wel van bewust dat het voor een stuk mijn eigen schuld is. Ik ben altijd corpulent geweest. Vroeger woog ik 110 kilo, nu nog zo’n 90. Ik was een bon vivant, zoals ze zeggen. Had ik toen geweten welke ernstige gevaren zwaarlijvigheid met zich mee brengt, had ik beter opgelet.”

Foert zeggen

Toch laat Leo zijn leven niet bepalen door de aandoening. De zeventiger gaat nog steeds op restaurant, rookt af en toe eens graag een sigaar en eet al eens een pateeke. “Soms eens ‘foert’ zeggen, zorgt er ook voor dat je een gezonder levenspatroon langer kan volhouden”, glimlacht Leo.

Tegelijk is Leo heel zelfzeker wanneer hij met andere mensen praat over diabetes. Hij vertelt hoe belangrijk het is om jaarlijks op controle te gaan bij een oogarts, om de drie maanden een bloedafname te laten doen en regelmatig naar de podoloog te gaan. Ook zijn boekje met zijn dagelijkse bloedsuikerwaarden neemt hij overal mee naartoe. Leo besluit: “Mijn leven is enorm veranderd sinds ik diabetes heb, maar ik kan de klok niet terugdraaien. Ik blijf doen wat ik graag doe: scouten voor de jeugd van voetbalclub Turnhout, genieten van het leven en veel bewegen. Ik ben er mij van bewust dat diabetes gevaarlijk kan zijn en dat ik er niet te lichtzinnig mee kan omgaan. Ik raad mensen met een verhoogd risico op diabetes aan om hun levenswijze om te gooien. Zij hebben nog de keuze om de aandoening te vertragen, ik niet meer.”