Patrick Lagast - Het glas is halfvol. Altijd.
“Je leeft maar één keer. Het glas is halfvol. Altijd. Halfleeg, dat zit niet in mijn karakter. Weet je wat? Laat het glas voor wat het is en vergeet vooral niet te genieten van de dingen.”
Patrick Lagast is geboren in Kortrijk en woont afwisselend in Antwerpen en in Oostduinkerke. Hij stelt zichzelf voor als vader van twee zonen, grootvader van vijf fantastische kleinkinderen, geïnteresseerd in wat er zich in de wereld afspeelt, energiek en sportief …
Hij stelt zichzelf niet voor als iemand met diabetes type 1.
“Diabetes is een leidraad in mijn leven, het is niet de essentie. In 1974, na het volleybalseizoen, ging ik in een paar weken van een competitieve sporter naar ‘iemand met suikerziekte’. Zo heette het toen nog, en de behandeling was er eentje met glazen spuiten die je in alcohol moest bewaren. “Dat is voor de rest van uw leven”, zei de specialist meteen na de diagnose. Nog geen 25 jaar oud en pasgetrouwd. Daar sta je dan. Drie dagen heb ik gevloekt. De vierde dag ben ik het anders gaan bekijken. Ik heb een normaal leven gehad, en nu nog. Ik heb nooit iets gelaten. Levenskwaliteit primeert boven levensduur, wat natuurlijk niet wil zeggen dat je gekke dingen moet doen. In beide richtingen: je moet het niet loslaten, maar het mag niet alle aandacht opeisen.”
Geen angst om te leven
“Heel veel gedrag en beslissingen worden ingegeven door angst en zoals iedereen weet is angst een slechte raadgever. In de jaren 1980 reisde ik beroepshalve de wereld rond. India, China … landen waar je niet meteen het meest moderne geneeskundige apparaat vermoedde. Dat de douaniers elke keer compleet uit de lucht vielen toen ik met insuline en injectienaalden het land binnen wou komen, was geen aanleiding tot extra vertrouwen. Toch is het nooit een belemmering geweest. Ooit moet ik een fout gemaakt hebben en meteen na de landing in Beijing deed ik een hypo. Ik werd wakker in een veldhospitaal. Een jonge, Chinese arts kwam naast mijn bed staan. “Diabetic?”, vroeg hij. De man had mijn BVS-kaartje(*) in mijn portefeuille gevonden en had me aan een glucosebaxter gelegd. Op het terrein bleek het dus allemaal best mee te vallen. Die man had gedaan wat ze overal ter wereld doen.”
“Gezond verstand, een goede leidraad, zelf nadenken en vooral: geen angst. Dat zijn mijn tips.”
“Ondertussen ben ik 72 jaar en leef ik 47 jaar met diabetes. Tweemaal per jaar ga ik langs bij mijn endocrinoloog, voor opvolging, maar ik voel me nog zeer goed. Zeker in het hoofd. Met het huidige comfort en de huidige techniek zijn er veel zaken erger om dragen. Gezond verstand, een goede leidraad, zelf nadenken en vooral: geen angst. Dat zijn mijn tips. En laat je niet beïnvloeden door dokter Google. Voor elke bron die je aantreft op het internet is er een andere die het tegendeel beweert. Durf kritisch zijn. Een mens kan zeer veel aan. Probeer de gevolgen van elke actie juist in te schatten en ga er vervolgens voor. Alles is mogelijk, als het in het hoofd goed zit.”
(*)BVS, de Belgische Vereniging voor Suikerzieken, zoals de Diabetes Liga tot 1994 heette.