Tine Delbeke - Er is nood aan positieve verhalen. Aan power!

Kan jij dat wel? Mag jij dat? Oei, is dat iets voor jou?

“Het is de wereld die mensen met diabetes opzadelt met grenzen en limieten. De buitenwereld ziet mij als iemand met diabetes en verwacht daardoor automatisch dat ik een heel aantal opties niet overweeg. Dat eerste klopt, het tweede helemaal niet. Ik wil me niet laten tegenhouden.”

Kinderen? Neenee, die kinderwens bergt je dochter beter meteen op, mevrouw.

“In 1973 kreeg ik die boodschap. Ik was 13 en zelf nog een kind. Onrechtvaardigheid als eerste ervaring. Het leidde ertoe dat ik al mijn energie elders in stak. Veel steun was er niet, waardoor ik zelf hard heb moeten vechten. En dat beschouw ik meteen als mijn grootste verwezenlijking: ik heb me nooit laten tegenhouden.”

Als alleenstaande een zaak opstarten, zou je dat wel doen? Wat, ga jij een hond nemen?

“De vraag is: hoever mag de maatschappij daarin gaan? Waar stopt de terechte en deels gefundeerde bezorgdheid en waar start het vooroordeel? Het is een logisch gevolg van de onwetendheid. Ik was een succesvol onderneemster, ben actief als vrijwilliger en geef mijn nieuwe pup een opleiding zodat die de taken van zijn ouder wordende collega straks kan overnemen.” 

Oei, wat gebeurt er? Wat doet ze nu?

“Ik dans, wandel en bespeel de taiko. Ik zorg voor de kleinkinderen van mijn zus, ben vrijwilliger en heb een partner. Diabetes blijft voor velen een onbekend gegeven. Het is ingewikkeld, complex en het verloopt bij iedereen anders. Diabetes beleef je alleen. Dat maakt dat het ‘mijn’ ziekte is. Van mij. Het is te moeilijk om uit te leggen en ik hoef niets te verantwoorden. Aan mezelf ben ik controle verschuldigd en dat is het.”

Maar, jij bent toch ziek?

“Onzekerheid, onwetendheid en bezorgdheid zijn de belangrijkste redenen waarom mensen vragen hebben en zich geen houding weten te geven. Diabetes zie je ook niet. Het creëert een situatie waarin ik me uiteindelijk bijna wou verantwoorden omdat ik het goed deed. Ik wil het label ‘patiënt’ eigenlijk niet.”

Mag zij dat wel?

“Mijn gezondheid staat op 1. Elke seconde van elke dag. Al sinds ik 13 ben, en ik ben ondertussen 61 jaar. En wanneer ik het vraag, heb ik steun nodig. Maar enkel dan. Verder hoef ik geen nieuwsgierige blikken waarin afkeuring staat te lezen. Er is me zo vaak zoveel afgeraden onder het mom ‘je bent diabetespatiënt’. Ik heb er extra kracht uit gepuurd. Dáár is nood aan: power! Positieve verhalen!”