Patrick Lagast - "Ik ben steeds een verwoed sporter geweest"

Geboren in 1949 te Kortrijk, ben ik steeds een vrij verwoed sporter geweest. Het St Jozefinstituut in Kortrijk had een degelijke volleybal ploeg en daar startte ik vanaf 16 jaar in competitie. Na mijn humaniora verhuisde ik van ploeg om vanaf dan op hoger niveau aan de nationale competitie deel te nemen, dit naast universitaire studies.

Eind april 1974, de competitie en de wekelijkse trainingen waren ten einde gekomen, stelde ik vast dat een enorm dorstgevoel optrad en felle vermagering. Niettegenstaande een zeer goede fysische conditie kon ik midden mei 1974 geen 500 meter meer lopen zonder enorme pijnlijke krampen te voelen. Na diverse (soms hallucinante) bezoeken aan de huisarts gevolgd van een bezoek bij een internist, volgde het verdict: diabetes type 1. De dag na de diagnose startten de insulinespuiten voor de rest van het leven. Vandaag 50 jaar later voel ik mij nog steeds optimaal, fysisch en geestelijk. Mijn mentale ingesteldheid domineerde het diabetes zijn vanaf 3 dagen na de diagnose!

In deze 50 jaar diabetes heeft naast mijn professionele activiteit, het gezin met kinderen en kleinkinderen, de sport altijd een belangrijk deel uitgemaakt van mijn leven. Sport, in mijn geval groepssport, liet toe meermaals per week je vrienden terug te zien, je lichaam fysiek te onderhouden, competitieve challenges aan te gaan, je hoofd na een dag werk activiteit leeg te maken. Hiernaast hielp het mij enorm om mijn suikerspiegel op een goed niveau te houden en tijdens de sport activiteit drastisch minder insuline te spuiten.

Eventuele hypo’s behoorden daar spijtig genoeg ook bij.

Sinds 2019 heb ik het volleybal stopgezet wegens het plaatsen van een heupprothese omwille van “sport slijtage”. Daarna kwam corona maar ook dan ben ik actief blijven sporten met voornamelijk fietsen, wandelen en fitness. Na het sporten een goeie warme douche en een drankje. Ja, ook dit behoort bij sporten!